| LIS LEEFT PERSOONLIJK 6 | Ode aan het internet

Een ode aan het internet

Ja, ik geef hem nu echt. Waar iedereen nu aangeeft om te ont-internetten en niet meer zo digitaal te zijn, vind ik het een ode toch echt wel waard. Want buiten alle onzin, troep en verschrikkelijke dingen je op het internet vind, is het soms toch echt verdomd handig. 
Want als internet er niet was, had ik nu niet zo ver gestaan als dat ik ooit ben gekomen.

Kriebels

Uit gerevalideerd, afgekeurd en ontslagen van mijn bijbaantje.. Ik kreeg de kriebels.

De kriebels van het idee dat ik dit niet zo wilde, het niet ging zoals het hoorde te gaan en ik nog steeds niet akkoord ging met het “klaar zijn” van het - omgaan met mijn nah - fase. Internet was het toverwoord en ging eens op speurtocht.

Stichting MEE kwam op mijn pad. Interessant leek mij het, want hoe ik het ook wende of keerde, hoe het nu ging ging niet. Ik belde eens op om mijn verhaal uit te leggen, en vanaf dat moment ging er een wereld voor mij open.. want

Hoe zou ik ooit in vredesnaam zelfstandig kunnen wonen, als ik nu overal mijn helpende hand - tweede agenda - mijn moeder bij nodig heb. Dat stukje korte termijngeheugen bleef en blijft een dagelijks probleem, en de chaos en vermoeidheid in mijn hoofd helpen ook niet echt een handje mee.

Zelfstandiger worden

Doorgestuurd van stichting MEE naar het sociaal wijkteam ben ik daar onwijs goed geholpen. 

Een paar gesprekken, honderden verhalen en een paar weken later kreeg ik hulp. Oei, Hulp? Is dat niet een beetje gek dacht ik bij mezelf. Ambulante begeleiding, ondersteuning voor thuis. Omdat ik mijn moeder, moeder wilde laten zijn. Ik weet dat ze het met alle liefde doet, maar al die hulp moet ook eens kunnen stoppen. Ik moet zelfstandiger worden en proberen mijn leventje op de rit te krijgen. Toen de aanvraag was goedgekeurd kreeg ik mijn begeleider, een schat van een vrouw en ben onwijs blij dat die mij dit eerste jaar heeft ondersteund.

Hersenz

Toen ik de begeleiding thuis net kreeg, werd mij de vraag gesteld of ik ooit wel eens van Hersenz had gehoord. 
Nu waren wij op het gebied van instanties en trajecten voor mensen met NAH echt een leek, maar we zijn aardig bijgeschoold. Hersenz is voor mensen in de chronische fase van hersenletsel, om de valkuilen die je hebt wat beter onder controle te krijgen en wat je leert wat beter met je hersenletsel om te gaan. Ik kreeg een gesprek en vertelde mijn verhaal, mijn dagelijkse valkuilen, het last hebben van structuur houden, de chaos in mijn hoofd en dat sommige dingen gewoon niet meer gaan zoals ik zou willen. De mevrouw hoorde mijn verhaal aan en zij dacht dat ik echt een geschikte kandidaat was voor het traject Hersenz.

Interessant, zal er dan toch echt iets zijn waardoor ik éindelijk weer wat meer de controle kan krijgen over mijn NAH, ik mezelf wat makkelijker kan sturen en ik nog iets meer leer over hersenletsel? De informatieavond gaf mij de doorslag, Ik wil dit! Ik wil weer aan mezelf werken en het gevoel hebben dat ik weer een stapje voor uit kan gaan, ik mijn leven weer een beetje wat soepeler kan inrichten en het allemaal wat makkelijker gaat. Ik was zelf al een aardig stukje op weg, maar een helpende had van professionals en lotgenoten is altijd mooi meegenomen!

Zo gezegd zo gedaan, de aanvraag was de deur uit.. 

Toen was het alleen nog duimen en wachten op goedkeuring..

deel 1 - De dag waarop alles anders werd

deel 2 - Er klopte iets niet

deel 3 - Het besef

deel 4 - Dit kan zo niet verder

deel 5 - De bevestiging