| LOTGENOTEN | Jelske: Ik zit in een rolstoel, die beperking ziet iedereen, Mijn hersenletsel word niet gezien.



Ik ben jelske Oliemeulen. Ik heb op mijn tiende een hersenbloeding gehad. Ik ben daardoor linkszijdig verlamd geraakt. De spieren in mijn benen zijn te kort geworden en daardoor zit ik in een rolstoel. Maar die beperking ziet iedereen. Mijn hersenletsel wordt niet gezien. Terwijl dat me tegen houdt in mijn doen en laten. Ik ben door mijn hersenletsel altijd moe en heb vaak hoofdpijn. En ik praat nogal zacht. Doordat ik altijd moe ben heb ik een zwaar hoofd. Het is dus voor mij niet vanzelfsprekend om zomaar iets te ondernemen.  Heel frustrerend want ik ben 25 en ik wil gewoon meedoen met de rest van mijn leeftijdgenoten. 



  Maar dat gaat zowel fysiek als lichamelijk niet



  Het zit van binnen
Ik ervaar vooral de vermoeidheidsgevolgen door mijn nah. ik kan dan zomaar ineens uit het niets in elkaar zakken van vermoeidheid, en dat is dus van binnen, dat kun je niet altijd aan mij zien. 
Verder heb ik heel vaak hoofdpijn en een zwaar of juist licht hoofd en wordt ik vanuit het niets heel misselijk.

Het positieve is dat ik een sterk persoon ben geworden door deze levenservaring en dat ik goed mijn grenzen weet aan te geven. Ik denk dat vele van mijn leeftijd daar nog van kunnen leren. Ik heb mijn letsel nu redelijk onder controle ik weet hoe ik er voor mij zelf het beste mee kan om gaan.





  Niks is vanzelfsprekend 
Ik zie mezelf als een sterk persoon. Ik laat me niet tegen houden door mijn beperkingen. Ik zeg altijd: 'mijn leven loopt op rolletjes'. Of ik het volledig geaccepteerd heb of ik in een rolstoel zit? Lastige vraag. Ik denk voor zover dat mogelijk is. Wat voor andere vanzelfsprekend is om te ondernemen, is het voor mij niet altijd, mede door mijn nah.  Zoals overal naar toe gaan met vriendinnen en leuke jongens ontmoeten.

De dagelijkse bezigheden in een rolstoel gaan prima, in het begin is het even zoeken. maar ik heb mijn weg gevonden. Ook dankzij mijn hulphond gaat dat makkelijker. Het enige lastige is dat ik met mijn elektrische rolstoel niet overal naar binnen kan, denk aan trappen..

Ik zie mezelf echter niet als beperkt, ik heb al zoveel bereikt ondanks mijn beperkingen. Je leert dat door vallen en opstaan. Veel huilen, en doorgaan. Maar ook een halt toeroepen als het even teveel wordt. Ik heb paniekaanvallen gehad, ben depressief geweest en heb aan de antidepressivia gezeten maar ik heb daar ontzettend van geleerd en ben daar juist sterker door geworden. Ik heb geen paniekaanvallen meer, geen depressie en geen pillen meer. 
Ja ik heb het wel eens moeilijk maar dat accepteer ik.

Ik denk dat andere goedbedoeld dingen voor mij invullen, wat niet waar is en dat ik me daardoor weleens beperkter voel dan ik ben.  En er is best weinig in de omgeving voor jongeren zoals ik. Maar al met al heb ik de draai redelijk gevonden, ik werk 16 uur heb vriendinnen heb een hele lieve hond, heb mijn rijbewijs gehaald. Ik wil over een jaar echt op mezelf gaan wonen. Ik zal dan echt wel tegen dingen aanlopen(rijden) maar daar leer je weer van.


" NAH heeft mij gemaakt tot de persoon 
die ik nu ben en daar ben ik trots op.
waar een wiel is, is een weg, 
want mijn leven loopt op rolletjes. "

Geen opmerkingen:
Een reactie posten