| LIS LEEFT PERSOONLIJK 4 | Dit kan zo niet verder

© Lis leeft


Ik gaf mijn brein en gedachtes maar even terug aan de automatische piloot
die zich nog steeds opnieuw aan het installeren was, op zoek naar een nieuwe structuur, 
een nieuw doel en een nieuw leven..

Verward
Na mijn laatste revalidatieperiode in het ziekenhuis voelde ik mij alleen. Ik was klaar, “kon het allemaal wel zelf” en kon mij goed genoeg redden. Daar stond ik, machteloos alleen in een grote wereld waar alles veel te snel voor mij voorbij gaat, die ik met mijn hersenbeschadiging niet kan volgen en waar ik niet van wist hoe ik mijn eigen leventje kon opbouwen.
Ik voelde mij in deze periode zo verward, ik wist niet waar ik het zoeken moest. 
Geen school, geen structuur maar ook zeker niet in staat om hele dagen te werken, ik trok het niet.

Werken
Er kwam een baantje op mijn pad, leuk baantje waar ik mijn eigen tijden kon indelen. Ideaal! Ik was jong, en thuis zitten wilde ik écht niet. Ik werd aangenomen en met alle liefde heb ik dit werk gedaan. Telkens geprobeerd mijn lat hoger te leggen, meer werken ik moést en zou het kunnen. Fuck die hoofdpijn, die vermoeidheid en het om 7 uur ‘s avonds kapot in slaap vallen, als ik maar kon werken, toch?

Ik wilde ook zijn zoals iedereen, een baan, leuk huis en geen dagelijkse kopzorgen.
Maar dat ging niet. Mijn eigen lichaam liet me keer op keer als ik de lat hoger legde steeds harder in de steek. Mijn eigen lichaam liet me weten dat wat ik wilde, niet kon. En het besef naar dat werken mij niet lukte, werd steeds groter.. 
Het idee om naar een instantie te gaan, vond ik maar niks. 

• Ik moest het zelf doen, mijn eigen geld verdienen en trots zijn op mijn eigen prestaties. 
Wáárom ik? Waarom preciés mijn brein. Precies het stukje, wat je niet kan missen.
Ik ben nog jong, de wereld lag aan mijn voeten, maar die wereld was
ondertussen in een zwart gat gevallen •

Ik voelde de moed in mijn schoenen zakken. Maar, we zetten het masker weer op en doen net alsof alles goed gaat. Want mijn gedachtes en gevoelens tonen naar de buitenwereld, dat deed ik niet. Alleen aan mijn naasten, de mensen die ik vertrouw. Maar dit kan zo niet, ik kan niet mijzelf voor de rest van mijn leven zo onderhouden, zoveel druk op mezelf leggen om te moéten werken, te moéten presteren onder deze omstandigheden, met hersenletsel wel te verstaan..

Nooit had ik gedacht, dat de impact van een stoot tegen je hersens zo intens groot was. 
Nooit had ik gedacht dat je brein zó waardevol was. 
Nooit had ik gedacht dat het zo’n interessant maar vooral fantastisch ding is wat alles draaiende houd. Dat je je brein écht niet kan missen, ook al is het maar een klein deel.


Alles werkt, dus waarom zou je daar bij stil staan? 
Nee. Stil staan doen we pas op het moment als er iets traumatisch en intens gebeurd.
Terwijl ons lichaam, toch ons draaiende motor is, en die ons maar mooi op deze aarde rond laat lopen. Laat dit een wake up call zijn, voor iedereen. Gezond zijn is een zegen, heb je lichaam lief, en sta eens stil bij wat je brein eigenlijk allemaal voor je doet. Wees lief voor je brein, want het kan zomaar zijn, dat je net als ik, en net als alle andere lotgenoten, je een stukje van je brein moet inleveren. En wat ook misschien maar een klein stukje is, de impact is intens.

Rode knop
En toen kwam de doorslag, het moment dat ik het écht niet meer trok, ik een dweil was en mijn lichaam de rode stop knop al zo’n honderd keer had af laten gaan. Ik moet bellen, ik moét voor mezelf zorgen, want als ik dit signaal blijf negeren, krijg ik er allemaal gratis klachten bij, die niet nodig zijn. Dood eng, en met mijn gevoel van falen belde wij de instantie op..



Benieuwd de andere delen?
je leest ze hier:

deel 1 - De dag waarop alles anders werd
deel 2 - Er klopte iets niet
deel 3 - Het besef
deel 4 - Dit kan zo niet verder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten