| LOTGENOTEN | Patricia: mijn nieuwe huisarts is mijn life-saver

Mijn naam is Patricia, ik ben 32 jaar samenwonend met een Superman en Poesiemiauw. 

Een echte doorzetter, positief en een groot tegenstander van onrecht. 2 November 2014:

Net een paar weken gaan samenwonen en nog volop aan het klussen in ons huis. 
Maar even een avondje er tussenuit en daarna weer aan de slag, tickets gekocht voor een feest dat ook nog dient als cadeautje voor een vriendin haar verjaardag.

Onderweg zat alles (trein, taxi, pinautomaat) tegen we kwamen daardoor nogal laat op de feestlocatie. Wellicht een voorbode wat er zich die avond zou voltrekken iets wat ik mijzelf vaak hardop na het ongeval heb afgevraagd. Het thema van vanavond was Halloween, iedereen heeft zich aan de dresscode gehouden en de aankleding van het pand is bijzonder goed gelukt.

Vreemd voorgevoel

We hebben eerst alle spullen in het kluisje gestopt, en zijn toen even een rondje gelopen door de meerdere zalen. Waarna we blijven hangen in de grote zaal, waar op dat moment de een vuurspuugact van start is gegaan. De slingers aan het plafond worden nog even verwijderd en we kijken met interesse naar wat zich voor ons afspeelt. Op dat moment was ik zeer blij met de plek waar we stonden, direct vooraan bij het podium. Achteraf gezien wellicht de grootste fout maar daar was ik mij op dat moment natuurlijk niet van bewust.

Tijdens de show gaat het mis. Het gaat allemaal snel en ik kan mij weinig herinneren van het moment en moet het voornamelijk doen met ooggetuige verklaringen. Een beveiliger staat voor ik het weet naast me; en ‘vangt’ me op. Ik vraag hem nog me niet op te tillen. The show must go on, en ik word al bloedend naar de EHBO-post gedragen. 

| Pas later word mij een beetje duidelijk wat er is gebeurd; 

Een reusachtige discobal met allemaal glazen spiegeltjes, 
1 meter doorsnede en ongeveer 40 kilo zwaar is losgekomen van het plafond.

Het begin van een hoop ellende

Uiteraard bij de SEH terecht gekomen maar niet de juiste diagnose meegekregen, misschien een lichte hersenschudding en een whiplash dat is wel zeer waarschijnlijk. Achteraf gezien is, naast het loskomen van de discobal, dit het begin van een hoop ellende. De verkeerde diagnose is iets wat mij 1,5 jaar lang dagelijks achtervolgd en mij tot op de dag van vandaag (ruim 2,5 jaar na het ongeval) nog steeds in problemen brengt.

| Na 1,5 jaar vechten tegen de gezondheidszorg, waarbij ik bij elk bezoek aan huisarts en neuroloog mijn bezorgdheid uit kom ik in België terecht.Dit door mijn inmiddels nieuwe huisarts; mijn life-saver.

In Belgie wordt door de neuro-psycholoog al snel geconstateerd dat er significante problemen zijn naar aanleiding van het NPO (Neuro-Psychologisch Onderzoek. Zij stuurt mij direct door naar het CEPOS in Duffel (BE), mijn redding. Daar constateren ze na een batterij aan onderzoeken een hersenkneuzing (naast de eerder geconstateerde whiplash). Het voelt alsof er een last van mijn schouders valt; het is bekend en ik had dus al die tijd gelijk! Nu kan het revalideren beginnen al waarschuwt de dienstdoende arts mij; Patricia het is inmiddels 1,5 jaar geleden ik wil je verwachtingen op herstel temperen. Er is (te) lang gewacht met de juiste hulp.

| De gevolgen zijn groot en ik denk voor velen herkenbaar, een kleine greep;

* de altijd aanwezige vermoeidheid en hoofdpijn die het nooit af laat weten

* de problemen met licht en geluid

* de concentratie en het geheugen van een vergiet

* verlies van kracht aan de linker lichaamshelft en moeite met heffen van mijn armen

Zoals wellicht voor velen van jullie herkenbaar bestaat een traject dan uit drie 

(sommige twee) ‘tegenstanders’ waartegen je moet vechten;

1. De gezondheidszorg

2. De ARBO Arts

3. De wederpartij

De gezondheidszorg

Het eerste gevecht heb ik, in hoever je over overwinnen kan spreken, overwonnen. 

Al snel volgt de tweede namelijk mijn ARBO arts die totaal niet begrijpt wat NAH inhoud,

en mij steeds meer begint te sturen naar een terugkeer naar mijn werk. 

De beste meneer snapt niet dat ik soms nauwelijks mijn broek aan kan doen zonder daarvan uitgeput te zijn. 

Als ik een hele goede dag heb kan ik mij een aantal uur inspannen.

ARBO Arts

Alleen de rit naar mijn werk duurt al 1,5 uur. Na veel getouwtrek en aandringen krijg ik een nieuwe arts toegewezen, mijn redding. Zij stelt na 15 minuten praten dat een terugkeer naar mijn werk zinloos is. En voor het eerst wordt ik geconfronteerd met de zin: “Ik ben bang dat je nooit meer aan het werk zal gaan”. Dat doet pijn! 31 jaar, in de bloei van mijn leven, druk carriere aan het maken, nog zoveel te ontdekken en dan zegt iemand zoiets!?

Op dat moment was er nog geen besef dat het onvermijdbare nu toch echt was gekomen; 

| Ik zal nooit meer kunnen gaan werken. 

Dit word later bevestigd bij het UWV, de arts in kwestie, heeft zich goed ingelezen op de materie NAH en hersenen in het algemeen. 

Na ruim een half uur is het duidelijk en staat het vast; 80-100% arbeidsongeschikt.

Op dat moment voelt het als verlies, achteraf gezien moet ik eerlijk zijn dat het anders ben gaan zien. Achteraf, na het rouwproces, kwam ik tot de conclusie dat ik inderdaad nooit meer had kunnen werken. 

En dat als ik het wel had gemoeten het een slijtageslag zou zijn geworden waarbij mijn lichaam en geest het snel zouden hebben opgegeven.

De wederpartij

De derde tegenstander is er een van een heel ander kaliber. 

Waarbij je zou denken dat de gezondheidszorg of de ARBO een probleem vormt; helaas was dat in mijn geval minder waar. De wederpartij ofwel tegenpartij. 

Dit hele proces loopt momenteel en bestaat voornamelijk uit het treiteren, kleineren en schofferen van mij als persoon. Geen privacy meer en overgeleverd zijn aan de grillen van een onbekende ergens achter een bureau. Deze persoon heeft als opdracht/target om zo min mogelijk uit te keren en daar zijn ze dan ook heel goed in. 

Onmenselijk, denigrerend en totaal geen enkel begrip voor wat ze jou hebben aangedaan. 

Ik moet maar bewijzen dat het waar is en ik moet maar bewijzen dat ik misschien niet gestruikeld ben over mijn eigen veters. 

En zij hebben het recht om heerlijk achterover te zitten en mij te keuren; voor mijn gevoel hetzelfde als een slachthuis. 

Alleen al over de wederpartij kan ik waarschijnlijk, als zovelen die met deze maatschappijen te maken hebben, een boek schrijven. 

Gezien de precaire situatie waar ik/we in terecht zijn gekomen lijkt het mij verstandig geen openkaart te spelen. Dit geeft natuurlijk wel aan met welk soort gevoelens van onmacht je dagelijks moet dealen.

Behalve de problemen die ik hier omschreven heb moeten daar nog twee zeer belangrijke punten bij; het onbegrip van naasten wat zeer veel pijn doet. Ze kunnen het niet zien en in velen ogen ben je dan gezond! Empathie is iets wat veel mensen blijkbaar vreemd is, echter zie je dat pas als je in een dergelijke situatie zit. Uiteraard is er geen dag waarvan ik de NAH en whiplash waardeer, maar het brengt ook veel nieuwe en ook ‘positieve’ inzichten. Want als je iets leert als je je leven anders moet inrichten is dat een andere manier van bekijken ook goeds kan brengen.

Mijn kijk op het leven is erg veranderd, 

ik probeer er meer van bewust te zijn, 

de kleine dingen te zien en deze veel meer 

te waarderen, en meer te genieten. 

Vooral van de momenten die je echt leeft.

Daarnaast probeer ik minder 

veroordelend te zijn naar anderen; 

Al zie je het niet, betekend het niet dat het er niet is!

En dat mijn vriend en ik nog meer naar elkaar zijn toegegroeid en meer proberen te genieten.

Ik ben nog steeds bezig om mijn draai te vinden, maar heb daar geen haast bij.
Eerst maar weer eens proberen ‘fit’ te worden dan kijk ik wel weer verder. De aanhouder wint!