| LOTGENOTEN | Yüksel: Ik ben een compleet ander mens geworden

Ik ben Yüksel, 25 jaar, mama van een prachtige dochter van 5, en al 7 jaar gelukkig getrouwd en samenwonend met mijn man Peter. Voor mijn NAH werkte ik in het speciaal voortgezet onderwijs, met kinderen/jongeren met een verstandelijke en/of lichaamlijke beperking. Daarvoor heb ik 6 jaar in de kinderopvang gewerkt. Mijn passie ligt dus echt bij het werken met kinderen. Ik hou van de uitdaging, de onvoorwaardelijke liefde die je krijgt wanneer je een band hebt opgebouwd, en het feit dat je als leidster/docent een bijdrage kan leveren aan de ontwikkeling vind ik fantastisch!

Een ongeluk zit in een klein hoekje

Ik was 23, mijn dochter 3. Ik was op een heerlijke zondagochtend verse broodjes in de oven aan ‘t doen en met mijn dochter(toendertijd 3) aan ‘t keten in de keuken. Wij hadden keukenplankjes op 2 meter hoogte waar onze grote pannen en deksels opstonden. Mijn dochter vroeg om aandacht en wilde graag knuffelen. Ik ging op de grond zitten en zij zat in mijn schoot. Fijn bij mama even lekker knuffelen zo samen in je pjama. Ik hoorde in een fractie van een seconde een geluid dat ik niet kon plaatsen, alsof er iets aan ‘t schuiven was,  en uit reflex buig ik over mijn dochter heen. 

Op dat zelfde moment valt er een sudderpan deksel van glas met een dikke glazen rand van ‘t 2 meter hoge plankje af. Het moment zelf heb ik niet mee gekregen omdat ik flauw ben gevallen, het volgende moment wat ik mij weer kan herinneren is dat mijn dochter ontzettend aan ‘t huilen is en een rode vlek op haar voorhoofdje heeft. Ik zie de deksel een paar meter verderop liggen en ging er vanuit dat zij die deksel op haar hoofd had gekregen. 

| Wanneer ik op stond viel ik wederom flauw, en bleek dat niet zij maar ik(godzijdank) die deksel op mijn hoofd heb gekregen, en door dat ik flauw viel kreeg zij mijn slappe hoofd op haar waardoor ze die rode vlek kreeg.

Ik ben compleet veranderd

De gevolgen zijn in mijn ogen gigantisch. Ik ervaar het als dat op elk gebied er een verandering heeft plaatsgevonden. Dus zowel sociaal, als emotioneel, als cognitief. Ik ben een compleet ander mens geworden. Mijn grootste gevolgen zijn de prikkelverwerking en informatieverwerking die niet meer goed loopt, de continue pijn in ‘t hoofd, de moeheid, de concentratieproblemen, het plannen en organiseren met moeite nog een beetje kunnen doen, lopen gaat moeizaam wanneer ik erg moe ben, mijn gehele linkerdeel van mijn lichaam heeft krachtvermindering en gevoelsvermindering waardoor ik gevoelsmatig altijd uit balans ben. 

Zo zijn er nog tal van dingen, maar omdat je er mee leert leven en het voor mij nu 2 jaar geleden is, omarm je bepaalde klachten ook en zal er nog heel veel zijn wat ik vergeet om te vertellen (wat ook een vervelend gevolg is van hersenletsel, haha!)

“ probeer van elk moment, 

elk intens moment, 

een positieve draai 

te geven aan de situatie en 

te zien dat de kleine dingen 

zo belangrijk zijn in ‘t leven. 

Put daar je energie uit 

dat zal je sterken!” 

Bewuster leven

Ja zeker. Ik ben compleet veranderd als mens. Ik ben heel bewust gaan leven. Elke seconde telt, elk moment dat ik kan genieten geniet ik volop. Voor mij zijn de kleine dingen het meest belangrijk geworden. Dat fluitende vogeltje, de zon die op en onder gaat, een knuffel van ‘n dierbare, een fijn lief plaatje van internet die een vriendin naar je stuurt. Ik vind niks meer vanzelfsprekend, ben veel dankbaarder geworden voor ‘t feit dat ik mijn leven mag delen met een prachtige dochter en een liefhebbende man. 

Ik steek meer energie en tijd in ‘t gezin als dat ik voorheen deed, zeker ook omdat ik al zo weinig energie heb, dus dat kleine beetje wat ik heb is voor mijn gezin en daarna pas voor al ‘t andere. Ik heb altijd yoga en mindfullness gedaan in mijn leven, vanaf mijn 16e begon ik hier al aan, maar nu met mijn hersenletsel kan ik pas echt mindfull zijn, volledig in ‘t moment leven, en je niet laten afleiden door iets negatiefs. Veel dingen zijn voor mij ook minder belangrijk geworden. 

Heb je ruzie met iemand? Los het op, of laat ‘t los.. Want blijven frustreren vreet energie die ik zelf bijna niet heb.

Ik heb alles los gelaten

Ik vond het 1e jaar ontzettend heftig. Ik zat middenin een situatie waarbij ik geen idee had wat me overkwam. Ik werd gediagnosteerd met een lichte hersenschudding, waarna 6 weken bleek, goh dat zal ‘t niet zijn, vervolgens een zware hersenschudding, en nu 2 jaar later heb ik ‘officieel’ NAH. Ik heb gerevalideerd, dat was een ramp. Zij begrepen niet dat mijn gezin op 1 staat, en dat ik niet 3 keer per week ergens heen kan omdat ik dan de rest van de week geen mens meer ben. Toch heb ik dit 6 mnd gedaan. Vervolgens heb ik een periode niets gedaan en nu volg ik het Hersenz programma. Ook dit verloopt met de instantie die ‘t uitvoert heel moeizaam. 

Zij begrijpen niet dat mijn belastbaarheid niet langer is dan een uur, en dat ik daarom in groepsverband of fysieke activiteiten vrijwel niet kan uitvoeren. Ik moet dan beginnen met 10 minuten, en dan langzaam opbouwen. Hier lijkt geen tijd(en/of geld) voor te zijn. Daardoor loop ik vaak tegen de lamp. Ik doe m’n best om hier niet te veel mee bezig te zijn, maar soms is dat moeilijk.

| Ik heb alles losgelaten, mijn werk, mijn hobby en sport, mijn actieve sociale omgeving. Ik leef zeer klein, kan heel weinig, en ben heel veel thuis. 

Ons gezin is inmiddels gewend aan mijn gezondheid. Het huis is deels aangepast. Zo is er een verlaagd toilet (ik viel veel flauw, inmiddels minder, maar dan was ‘t gevaar continue dat ik er vanaf zou glijden), we hebben een bad, de planken in de keuken zijn weg, het licht is aangepast, de televisie instellingen zijn aangepast. De slaapkamer word aankomende zomer omgetoverd tot 2 kamers omdat mijn man piano speelt in de woonkamer en ik daar veel moeite mee heb dus er komt een aparte muziekkamer. Ik doe mijn best overal iets positiefs uit te halen, tuurlijk zijn er baaldagen, maar deze worden gelukkig steeds minder. Ik ben nu op een punt dat ik wel kan zeggen dat er een berusting is op wat er is gebeurd, en dat het onbegrip en wanhoop wat ik in ‘t 1e jaar had, nu inmiddels wel is weggezakt.

Blijf positief
Sinds m’n NAH is het in mijn situatie onmogelijk om nog mijn werk uit te kunnen voeren. Mijn leven bestaat nu vooral uit mijn gezin, kleine positieve dingen kunnen zien en omarmen, en wanneer mijn gezondheid het toelaat contact met lieve vrienden die ondanks alles er nog voor ons staan.

Ik denk dat de belangrijkste boodschap die ik mee wil geven is om van elk moment, elk intens moment, er een positieve draai aan te proberen te geven en te zien dat de kleine dingen zo belangrijk zijn in ‘t leven. Put daar je energie uit dat zal je sterken!