| LOTGENOTEN | Marjolijn: Ik ben getrouwd, ik werk als verpleegkundige in een psychiatrisch ziekenhuis. En oh ja… ik heb NAH.



Marjolijn is getrouwd met de aller leukste, heeft 2 kids van haarzelf en 3 stiefkinderen. Is 37 jaar en werkt fulltime als verpleegkundige in een psychiatrisch ziekenhuis.

  Het was een zaterdagavond in 1999, (20 jaar oud) toen ik na een avondje stappen knock out ging. Ik heb, van horen zeggen, de hele boel onder gespuugd en ben buiten bewustzijn geraakt. Vrienden van me hebben mij naar huis gebracht en op bed gelegd. (Straal bezopen! Was hun gedachten). Uren later ben ik wakker geworden, het was al dik in de middag, en ik voelde mij raar. Mijn hoofd deed enorm veel pijn, ik was misselijk, duizelig en ik zag overal kleine mannetjes. 

| Ik dacht nog bij mezelf, zo dat was vast een heftig avondje stappen geweest… Ik hallucineerde maar dat trok vrij snel weg. 









Ik wilde opstaan om water te pakken maar kon mijn arm niet goed bewegen. 
Ook lukte het me niet om op te staan toen ik eenmaal zat. Ik heb mijzelf al schuivend op mijn kont naar de trap gemanoeuvreerd en me naar beneden laten glijden. Bij de laatste treden kon ik mij aan de leuning optrekken en deed ik een stap de woonkamer in. Ik ging plat op mijn gezicht, schrok, maar moest keihard lachen. 


Geen rinkelende alarmbellen
Wat… hoe… Ik snapte er niks van. Zelfs mijn verpleegkunde achtergrond niet, ik deed de opleiding en hoefde nog maar tien weken tot mijn diploma.. Ik ben al buik schuivend en lispelend weer naar bed gegaan, ik klonk alsof ik dronken was.

Om naar het ziekenhuis te gaan kwam bij niemand in zich op. Het was paas weekend en op dinsdag kon ik nog steeds niet lopen, mijn arm bewegen en normaal praten. Ik ben met mijn vader naar de huisarts gegaan. Door hem ben ik meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar werd ik direct opgenomen. Onderzoek na onderzoek heb ik gehad.. MRI scans, CT scans, EEG, ECG, VEP scan, Angiografie, lumbaal puncties, diverse onderzoeken met contrastvloeistoffen, belastingtesten, bloed testen enzovoort. 

Ik heb drie weken in het ziekenhuis gelegen. Ondertussen was ik druk bezig om vanuit het ziekenhuisbed met één hand mijn laatste studieverslagen te typen. De doktoren zeiden dat ik een afsluiting in een grote slagader had gehad, een herseninfarct. Oorzaak onbekend. Voor hen niet interessant verder en dus mocht ik na drie weken naar huis. 

Lopen? Als strompelen achter een rekje lopen is. Ja! Kracht verlies in mijn linkerarm, moe zoóóo moe en hoofdpijnen. Zo ging ik naar huis. Revalideren? Nee! Vonden de artsen niet nodig. Want er zou toch geen verbetering optreden. Daar moest ik het mee doen.


| Eenmaal thuis kon ik niets meer dan op de bank of op bed liggen. Ik sliep uren en uren achter elkaar. Even naar buiten om te strompelen lukte me maar enkele minuten. Ik was dwars, kreeg last van hevige stemmingswisselingen, eigenlijk ontdekte ik dat ik ík niet meer was. Ik was veranderd van een hardwerkende, studerende, sportieve en spontane meid in een hoop ellende zonder gevoelsbeleving.



Gevoel conclusie; ik ben gestorven
Ik lag op een avond in bed toen ik tot de conclusie kwam dat ik eigenlijk was gestorven. 
De volgende dag ben ik naar de sportschool gegaan. Ik wilde sterker worden, moest sterker worden. Het lukte niet. Ik was er nog niet klaar voor. Mijn lichaam ging in protest. Ik was zo moe en had zoveel hoofdpijn, ik kon daar niet doorheen breken. Ik concentreerde mij daarom op het lopen en in drie maanden tijd ging lopen redelijk goed. Zonder hulpmiddel maar wel langzaam. 

Ik heb al die tijd fulltime hulp van mijn moeder gehad. 
Ik woonde nog thuis en zij heeft mij gestimuleerd en geholpen waar zij kon. Ik heb ook nog geprobeerd om het laatste stukje studie op te pakken, maar alleen al vande treinreis werd ik “gek”. Veel te veel prikkels. Ik heb besloten om, enkele weken voor het einde, de handdoek in de ring te gooien en te stoppen met de opleiding.

In 2000 ben ik bij mijn vriend gaan wonen. Ik werd zwanger en heb gedurende negen maanden alleen maar op bed gelegen. Mijn lichaam was absoluut niet klaar voor deze verandering en inspanning! Ik kreeg een prachtige zoon. Maar de zorg viel zwaar. Ik kreeg gezinsondersteunde hulp. Ik vond het huishouden lastig, beneden ging het wel maar de bovenverdieping kwam niet in mij op om die schoon te houden. 


En het geheugen.. Poeh zeg… ik vergat alles! Op de kastdeuren heb ik briefjes geplakt met wat erin stond, er hingen weekschema’ s aan het prikbord zodat ik kon zien wat ik die dag moest doen. Langzaam aan leek het alsof ik meer dingen onder de knie kreeg. Ik kreeg een tweede zoon. Ik was er beter in geworden, wist meer wat de bedoeling was. Ik paste mijn beperkingen aan aan het ritme van de kinderen. Als zij sliepen, sliep ik ook. Het was een zware periode.


Samen met een vriendin ben ik gaan hardlopen. 
" Ik dacht ik kan nu redelijk normaal lopen, dan kan ik ook hardlopen." 
De kids werden ouder, ik had wat meer mijn handen vrij. 
Werken deed ik nog niet. Dat was nog nét een stap te ver. 

| Hardlopen dus… van strompelen na een infarct tot 
het rennen van een halve marathon rennen 5 jaar later! 
Het gaf me een boost in mijn herstel! 

Het begin van werk
Toen de kids naar school gingen ben ik voorzichtig weer gaan werken. 
Als postbode. Door het fietsen, lopen, tillen, alert zijn dat je de juiste brief in de juiste bus gooit ben ik fysiek heel sterk geworden. Ik ging steeds sneller fietsen, beter lopen en ik kon wijken lopen die anderen onmogelijk achten. Ik voelde me weer normaal worden. 
Ik kon weer meedraaien in de maatschappij. 
Ok het duurde dan wel tien jaar om zover te komen, maar het is gelukt!


| Nu achttien jaar later, durf ik te zeggen dat ik goed herstelt ben. Ik doseer mijn energie, wat ik mijn energie niet waard vind, doe ik niet. Mijn geheugen blijft een dingetje, vooral thuis. Als ik op mijn werk ben vergeet ik vrijwel niks. Ik heb vier jaar geleden mijn studie opgepakt en ben nu alsnog verpleegkundige.Van mijn arm en been heb ik geen last meer. 



Ik ben snel moe. 
Daar kan ik mee leven. Ik heb het geaccepteerd dat ik iets heb wat anderen niet zien, snappen, erkennen en begrijpen. Zolang mijn naasten het weten en me er niet op veroordelen kan mij de rest niet zo heel veel schelen. Ik ben ook gestopt om het uit te leggen. Kost teveel energie.

Sinds 1999 ben ik vele vrienden verloren, waren dat dan wel vrienden denk ik nu, heb ik leren omgaan met mijn beperkingen, heb ik werkboeken ingevuld (hersenscherven na een beroerte) waarin veel tips en uitleg staat en echt heel helpend voor mij is geweest. Ik ben selectief geworden waar ik mijn energie aan besteed. 

Fulltime verpleegkundige
Nu werk ik fulltime als verpleegkundige op een acute opname afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis. Ik stel mezelf doelen, maar wel aangepast aan wat haalbaar is. 
En zo breidt ik iedere keer uit. Mijn leus: Zonder strijd, geen overwinning!

Ook heb ik in een woonvoorziening gewerkt voor jongeren (22-36 jaar) die NAH hebben. 
De een door parkinson op jonge leeftijd de ander door een scooterongeval. Herkenbaar zijn de klachten van vermoeidheid, geheugenverlies, verlammingen, verstoord gevoelsbeleving. Ik kon mijn ervaringenhier heel functioneel inzetten. En natuurlijk is iedereen anders en zal niet iedereen herstellen zoals ik hersteld ben. Maar ik heb getracht om ze een positieve benadering van de klachten, acceptatie en doseren mee te geven. Ik vond het een verrijking om met hen te mogen werken. Stuk voor stuk sterke mensen met een sterk karakter.


Laatste noot: " ik leer nog iedere dag, elk jaar sta ik even stil bij het herstel en ieder jaar ontdek ik dat ik weer iets meer kan dan dat jaar ervoor. Elke kleine stap is er een naar het doel. "
8 opmerkingen:
  1. Marjolijn,in een woord GEWELDIG hoe je nieuwe ik heb ingevuld en een plaats gegeven, ik kan geen beter woord vinden dan GEWELDIG, zo door gaan, (maar dat doe je uiteraard wel) met vriendelijke groet,
    Ger

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dank u wel! Gelukkig is er niets veranderd aan mijn doorzettingsvermogen en wilskracht. Leuk dat u via Liz mijn verhaal gelezen heeft. Lieve groet,
    Marjolijn

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Pascal de Groot5 april 2017 om 06:58

    Ik ben getrouwd met deze geweldige vrouw, een vrouw waar ik trots op ben, soms jaloers op haar doorzettingsvermogen, ook al merk ik aan alles dat het batterijtje leeg is. En ondanks dat ik haar ver na haar infarct heb leren kennen, merk ik wel degelijk dat er iets " anders is"... en ondanks de valkuilen die het soms heeft binnen een relatie (wat voor mij logisch is, is dat zeker niet voor Marjolijn) weet ik dat ik mijzelf moet aanpassen aan haar, dat is voor mij makkelijker.

    Lieve Marjolijn, ik ben een gelukkig man dat ik jou heb leren kennen.

    Always and forever.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Jeetje Marjolijn! Wat mooi om je verhaal te lezen. Kan me nog herinneren dat het je overkwam, schrok me toen rot. Lang geleden al weer. Heel blij te lezen hoe je leven nu is! Liefs, Susan van der Wardt

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Geweldig Marjolein, ik ben ook zo'n doorzetter, anders kun je dat niet volhouden, jij door hersenletsel ik door COPD, gelukkig vinden ze ook steeds meer dingen uit om je weer ergens doorheen te halen. Heb een groot respect voor je, blijf zo doorleven al wordt het,wel steeds moeilijker als je ouder wordt. SUC7.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een prachtig verhaal..Wat een prachtig mens is deze vrouw..
    Doortastend en vol doorzettingsvermogen..
    Een vrouw met karakter..
    Niet lullen maar poetsen is haar levensmotto..
    En..ze is mooi...
    Van binnen en..van buiten..
    Niets van alles wat ze heeft doorstaan heeft van haar een zielig kreukeltje gemaakt..
    Integendeel..
    Ze pakt door..Met alles..
    Een voorbeeld voor velen!!
    Ik kan het weten..
    Deze prachtige vrouw is mijn schoondochter..
    Ik ben dolgelukkig met..En supertrots op haar!!
    Lieve Marjolijn..
    Luf joe..����

    BeantwoordenVerwijderen