| LOTGENOTEN | Stephanie: Ik moet roepen, ik moet hulp hebben. Nee, Shit! mijn spraak doet het niet meer.


Stephanie, 24 jaar oud en een echte levensgenieter, 
kreeg 2 jaar geleden een herseninfarct.

Vanaf een festival waar ik de nodige middelen genuttigd had, en met maar 4 uurtjes slaap, ging ik de volgende dag door naar een verjaardag. Want ach, met een flesje alcohol moet ik het wel redden? Niet eten, en veel borrelen en een paar haaltjes van een joint.. Toen begon het.

Ik voel mij niet goed worden, “ik moet even een luchtje scheppen”. Maar helaas, in tegendeel begon ik me alleen maar slechter te voelen. Op weg naar de gang ging het fout. Ik voel me wegzakken en val met me nek, op de trapleuning en daarna op de stenen vloer. Knock-out. Ik lig op de grond en kan me niet bewegen, ik was out. helemaal out. Even later ben ik gaan slapen met wat lichte paniek in mijn lijf, Ik word wakker, en sta op. Op dit moment is mijn infarct begonnen. Mijn arm deed het niet meer, en strompelde van de trap, viel op de grond ik en kon niks meer.




 “Ik moet roepen, ik moet hulp hebben”   Nee, nee! Shit! mijn spraak doet het niet meer. "



Na 3 kwartier ben ik gevonden. Onderzoeken in het ziekenhuis gaven aan dat ik een dissectie in de halsslagader heb gehad, met andere woorden: herseninfarct door een scheur in de halsslagader.

Mijn leven is volledig veranderd
Ik was/ben halfzijdig verlamd, maar veel doet het gelukkig weer. 
Gevoel in mijn linker kant is ver te zoeken, maar het enige wat echt niet meer werkt is mijn arm, en nog wel mijn “goede” arm te verstaan. Ik voel er niks in, hij beweegt wel maar met de neiging tot spasme. 

Nieuw karakter
Voor mijn hersenletsel was ik nogal recht voor z’n raap.
Lachen deed ik bijna nooit, en als ik lachte, was dat meestal sarcastisch.
Nu vind ik alles grappig en lach ik ook overal om, als je het mij vraagt.. is dit een afwijking.
Ook ben ik onzeker over mezelf en lichaam. Ik heb een klapvoet, en die probeer ik zoveel mogelijk te verbergen. Wel ben ik ben veel liever en aardiger geworden en heb meer syphatie,
pluspuntje dus!

Qua restverschijnselen heb ik vooral last van vermoeidheid, concentratie, 
geheugen en informatieverwerking. Ook heb ik een woord vind stoornis (amnetische afasie).  

Maar voor de rest gaat het goed! Goed met mijn beperkingen en goed met mij. Ik heb alles opnieuw moeten leren. Maar ik ben er, ik sta hier en mag trots wezen op wat ik allemaal heb bereikt. Ik heb steeds minder dieptepunten en weet er steeds beter mee om te gaan.


“Denk aan wat je nu kunt, en niet aan wat je vroeger allemaal kon”
2 opmerkingen:
  1. Bij mij is het net tegenovergesteld!
    Ik lach nu minder en als ik lach...je raadt het al, dan is het sarcastisch

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lastig he Danny, je controle over je eigen emoties niet meer hebben. Hopelijk lukt het je om alsnog positief in het leven te staan! Groetjes Lis

      Verwijderen