 |
| © lisleeft |
Maar die hersenkneuzing gaat toch weer over? Dus dan ben ik toch gewoon weer de oude? Deze vragen bleven echter alleen vragen. En zijn dan ook nooit uitgekomen.
Ik was 17 jaar jong, in de bloei van me leven, en plotsklaps valt alles weg.
Geen stel gezonde hersenen meer, een vergiet kun je het noemen.
Ga ik überhaupt nog wel een leven krijgen die ik leuk vind? Hoe moet ik nu verder?
Deze vraag zal bij iedereen hetzelfde zijn.
Er word geconstateerd dat je niet aangeboren hersenletsel hebt.
Je leven staat op zijn kop, en nu ook nog eens je lichaam. Wat moet ik nu?
“heeft mijn brein in vredesnaam nog wel een toekomst?”
Je bent jong, of je staat middenin het leven. Je hebt toekomstplannen, bent studerend of werkende, je wilt of hebt een huis..
Alles valt in een zwart gat. Wat moet ik doen?
Het is belangrijk dat je ervoor zorgt je zoveel mogelijk leert over niet aangeboren hersenletsel.
Zorg er voor dat je de juiste behandelingen en therapie krijgt die jij nodig hebt.
Ieder letsel is verschillend, maar toch zijn er wel degelijk veel dingen waar bijna iedereen veel klachten van herkent.
Het eerste jaar van je revalidatieperiode is het belangrijkst. Het grootste herstel van je hersenen vind in dit jaar plaats. Hier kun je dus nog het hardst vooruit gaan op de dingen die je dan nog leert. Daarna kun je wel zeggen dat de toestand waarin je dan verkeerd zo voor de rest van je leven blijft.
Dit wil niet zeggen dat je niks meer kan bij leren natuurlijk!
Het belangrijkste is dat je er voor zorgt door de juiste begeleiding je in gaat zien waar je nou allemaal tegen aan loopt. Want, je kan wel niet meer veranderen dat je brein niet meer volledig werkt, maar je kan je wel zodanig aanpassen dat je nog fijn kan leven en kan functioneren! Maar niets is zo confronterend, dan plotseling je nieuwe ik te leren kennen.
“Je moet het maar accepteren, je zult nooit meer worden wie je was”
Deze zin, moet je vanaf nu verwijderen! Accepteren is een van de vreselijkste woorden die je kan zeggen tegen iemand die na zo’n traumatische gebeurtenis, zijn nieuwe leven aan het opbouwen is. Accepteren zul je het nooit. Je hebt niet voor dit letsel gekozen dus zul je het ook nooit volledig accepteren. Een beter woord is: dat je er steeds beter mee leert omgaan.
Je weet wat je nodig hebt, wat je grenzen zijn, en kunt je steeds beter aanpassen aan je nieuwe ik.
Het komt goed! Tijd is het belangrijkste dat je jezelf moet gunnen.
Want doorzetters zijn we allemaal!
"Het zijn niet de sterksten die overleven,
maar degene die zich het beste aanpassen aan de
niet gekozen persoonlijke verandering."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten