| LIS LEEFT PERSOONLIJK | " Ik ben er zeker nog niet, maar ik ben al zovéél verder dan dat ik ooit gestaan heb "

© Lis leeft

Vandaag had ik even een besef moment, hoe hard ik de laatste tijd vooruit ga, en dat ik dat zelf ook begin te merken. Ik maak echt stappen, en merk steeds met meer dingen die ik doe en onderneem dat ik de gedachte heb; "een paar maanden geleden had ik dit nooit gedaan, of heel anders aangepakt". 

  Mooi nu ik er zo intensief mee bezig ben ik zelf ook de vooruitgang zie. 
Ik ben er zeker nog niet, maar ik ben al zovéél verder dan dat ik ooit gestaan heb. 

Ik vond een oude tekst, van vorig jaar toen eigenlijk niemand nog, buiten mijn familie en vrienden om, wist van mijn beperkingen en hersenletsel. Toen ik het tijd vond om wat opener te zijn over wie ik ben, en die beslissing is de beste beslissing ooit geweest. Niet meer mezelf verstoppen, of voordoen als iemand wie ik eigenlijk niet ben. Éindelijk mag ik zijn wie ik ben, en kan ik zeggen dat mijn letsel en ik steeds dichter tot elkaar komen. Op een gegeven moment zal je ook wel moeten, want je moet de rest van je leven met je beperking door een deur zien te gaan. Hier onder het stukje wat ik toen dóód eng vond om te delen, maar toch gedaan heb, en nu ik het terug lees, toch stiekem wel een beetje trots ben. Want uiteindelijk, is dit de eerste stap geweest, naar het houden van mijn nieuwe ik, het leven te leren leiden met mijn letsel, en er voor te zorgen dat ik weer kan zijn wie ik echt ben, zonder masker. De stap die ervoor zorgde dat ik wilde werken aan mijn nieuwe ik, en daar hulp bij durf te vragen, en hierdoor de perfecte begeleiding gekregen van Hersenz bij Heliomare. Het is belangrijk om de positieve momenten te blijven vasthouden, en deze ook telkens weer bewust mee te maken, want uiteindelijk is achterkom kijken pijnlijk, en maakt vooruit kijken je gelukkig.

Ieder mens is verschillend, en gelukkig maar.
Alleen wat veel mensen niet beseffen, is dat anders zijn dan de normale gang van zaken, 

nog niet zo makkelijk is. Veel word de vraag gesteld; " Wat voor school doe je nu? Of werk je? "
Wat een onschuldige vraag lijkt te zijn, is een van de grootste confronterende vragen die je mij maar kan stellen. Vaak draai ik erom geen, bedenk een smoes of ga er niet op in.

Waarom? Om maar zo gewoon mogelijk te lijken. 

Maar dit ben ik niet, zo open en sociaal ik voor iedereen ben, 
zo gesloten als het over dit hoofdstuk in mijn leven gaat. 

Hele dagen werken kan ik niet, en school is veel te veel voor mij. 
En laat ik dat nu voor eens en altijd uitspreken, zodat ik, ik kan zijn.

Ik heb NAH - niet aangeboren hersenletsel. 

Wat een gewoon scooter ongeluk leek te zijn, veranderde mijn leven compleet en voorgoed. 

Ik heb maanden op bed gelegen en kon niet goed functioneren. Mijn leven was veranderd, 
mijn ik was plotseling in één klap veranderd, en dat zal ook nooit meer anders worden. 

Niet aangeboren hersenletsel neemt heel wat met zich mee. 

Blijvend vermoeid, chronische nekpijn, slecht korte termijn geheugen,  emotionele achtbanen, 

kan niet tegen drukte en prikkels, en plannen zit er ook niet in. Chaos in mijn hoofd, 
zo kan je het wel noemen. 

Niets dat moeilijker is is om jezelf opnieuw te moeten leren kennen. 

Maar dat geeft niet, ik ben er nog! Wat andere mensen moeten beseffen, 
is dat je niet altijd alles vanaf de buitenkant kan zien. 

Ik ben wie ik ben, en dit is een deel van mij. 

en weetje, met aanpassingen kan je ook genieten hoor. 

Maar geniet wel elke dag, want je weet nooit wat er morgen zal zijn.

Lis leeft