| LIS LEEFT PERSOONLIJK 3 | Het besef


© lisleeft

En toen begon het hele traject.. Het traject waarbij het besef zou komen dat écht werkelijk mijn oude leven nooit meer terug zou komen, ik niet meer alles zou kunnen doen wat ik wilde en ik een heel nieuw leven moest gaan schetsen.

Goed, dus nu is er de conclusie: U heeft niet aangeboren hersenletsel.
Ik weet nog dat we een brief met informatie mee kregen, een A4tje met daarop een uitleg over niet aangeboren hersenletsel. 
Wat het precies inhoud en welke klachten en/of restverschijnselen er uit voort kunnen komen.

En daar gingen we, op weg naar huis. met het A4tje in in de tas. Met nog stééds eigenlijk geen flauw idee wat dit nou in houd, maar wel met het besef dat er dus wel dégelijk iets aan de hand is, dat mijn hersenen dus écht zijn aangetast en deze klote klachten niet meer weg gaan. Want ja, dat zijn ze. Klote. 

| Automatische piloot
Grappig, dat je denkt dat je er die tijd allemaal zo met je volle verstand bij was, maar nu achteraf je ziet dat je echt in een soort roes hebt geleefd. Beetje automatische piloot, alleen werkte die piloot niet echt meer mee, laten we het de overleef stand noemen. 
De automatische piloot moest namelijk weer opnieuw geïnstalleerd worden, weer even de connectie vinden tussen brein en geest, want vrienden waren ze de afgelopen tijd niet.

|| Revalidatie
Het traject op de revalidatie afdeling begon, ik kreeg ergotherapie en kreeg wat hulp van een arbeidsarts om mijn school zo goed mogelijk af te maken. Met hier en daar wat aanpassingen, meer tijd en uitstel. Gelukkig dat school zo soepel was dat dit ook kon. 
Toch een lichtpuntje, want mijn diploma heb ik hierdoor alsnog op zak. Bij de ergotherapie werd van alles uitgelegd hoe ik het best kan plannen, mijn agenda op orde kon houden en wat praktische zaken. Super handig denk je allemaal, nou dat was het ook. Als ik de hulp ook begeleid kreeg. Maar zodra ik “klaar was” bij de therapie en de revalidatie stop gezet werd, ging het mis.

Het lukte niet. Nee, mij vast houden aan dingen met alle chaos in mijn hoofd lukt niet alleen. 

Alles wat ik leerde, alleen in de praktijk toepassen was telkens geen optie. 
Ik viel tekens weer in een gat, met alle chaos en paniek als gevolg. 

Maanden ging het even op de automatische piloot, maar zodra ik mijn school had afgemaakt viel ik in een gat. Geen ritme, geen vaste structuur. Verschrikkelijk! Als mede nah-er zal je nu al de paniek voelen, en denken oh shit, geen structuur is paniek! Want wat ik na al die jaar wel heb gemerkt, is dat structuur één van de belangrijkste woorden zijn voor iemand met nah.

• Mijn gedachtes sloegen dagelijks op hol. Hoe moet dit nou verder? 
Is dit het? Moet ik de rest van mijn leven in deze chaos in mijn hoofd leven? 
Kan ik nooit meer leuke spontane dingen doen en zal ik 
als 21 jarige achter de geraniums belanden? No way. •


||| Doelloos
Dit kon het toch niet zijn, 21 jaar en geen nuttige doelen meer om te bereiken? 
Nee, er moest iets zijn. Ik kan dit, ik wil dit en ik moet dit zien te fixen. Mijn brein fix ik dan helaas niet meer, maar mijn leven kon ik nog wel een doel geven. Niet denken in problemen, maar in oplossingen werd mijn motto.

Ik gaf mijn brein en gedachtes maar even terug aan de automatische piloot,
die zich nog steeds opnieuw aan het installeren was, op zoek naar een nieuwe structuur, 
een nieuw doel en een nieuw leven..




Benieuwd de andere delen?
je leest ze hier:

deel 1 - De dag waarop alles anders werd
deel 2 - Er klopte iets niet
deel 3 - Het besef
deel 4 - Dit kan zo niet verder
1 opmerking:
  1. Wat een super mooie blog !! Ik ben zelf op mijn 22e met scooter een hersenkneuzing en schedelbasisfractuur opgelopen .. het is zo fijn om iemand te lezen die je begrijpt

    BeantwoordenVerwijderen