| LOTGENOTEN | Deel 2 - Danny: Opgeven is geen optie. Alleen niet meer ten kosten van.

  Fulltime aan het werk
Mijn infarct bleek later door dissectie te komen, binnenste bloedvat gescheurd, buitenste nog heel. Wat volgde waren meer onderzoeken en revalidatie. Totaal 4,5 maanden revalidatie gehad van 4 x in de week. Revalideren liep voorspoedig, gelukkig was ik fysiek sterk en super positief. Na de maanden van revalideren ben ik aan het reintregreren begonnen op me werk terug naar oude functie. Geheel volgens plan van revalidatiearts als arbo arts. 

Binnen 4 maanden werkte ik weer 100% en ook nog eens promotie gemaakt. Alles voelde goed en oke, merkte wel dat veel dingen me meer energie kosten dan daarvoor maar ja dacht moet gewoon even wennen. Zag het als een blessure, en als je maar traint en probeert dan wordt het van zelf beter. Helaas het werd niet beter, in tegendeel zelfs het ging alleen maar berg afwaarts. En het vreemde was ik dacht dat het allemaal goed en super ging. 

Tot het gesprek met mijn manager: 
" Danny ik gun jouw een coach zodat je hulp krijgt bij je NAH. 
Diep van binnen was ik daar best blij mee
maar tegelijkertijd ook niet..
want ja dan heb ik straks echt iets. "

  Hulp van buiten af
Na de eerste kennismaking met begeleidster van Hersenz was het voor haar duidelijk, duidelijk een geval van NAH. Ik had het toen zelf nog niet door geen idee, wilde het zelf niet zien later werd bekend dat ik het zelf ook niet zie, signalen merk ik niet. Tot na een paar weken je lichaam en geest 1 beginnen te worden en het kwartje (zeg maar gerust hele dikke zware munt) viel. Ik zag zelf in dat het niet meer zo verder ging en dat ik hier ook niet zelf uit kan komen. Ik zit diep diep in het donkerrood en ik zie en merk het zelf niet. Ja voelde me wel eens moe maar sliep al maanden slecht. 1ste week van December 2016, gesprek met mijn begeleidster dat het zo niet langer kan advies stoppen met werken, die zelfde dag toevallig ook een gesprek met mijn manager, ook zij had gezien dat het zo niet langer meer kon. Als ik zo door zou gaan dan loopt het verkeerd af.


  Mijn NAH heeft mij in de houdgreep
Vanaf december 2016 dus thuis in de ziektewet, wat ik al zo rot woord vindt (begeleidster heeft het herstelverlof gelabeld) maar ik had geen keus, als ik door zou gaan dan werd de rekening alleen aar duurder en duurder. Ik was opdat moment ook niet meer me zelf, niet de partner die je wilde zijn, niet de vader die je zou willen zijn, niet de vriend, niet de collega, ik was me zelf helemaal kwijt. 

Mijn NAH heeft mij in de houdgreep en die laat gewoon dingen gebeuren tegen beter weten in, verzetten heeft geen zin die NAH is zo sterk. 

Maar gelukkig was de hulp er, na vele uren praten, veel huilen en nog meer verdriet kon ik een aantal weken later beginnen met de groepsgesprekken en de eerste module van Hersenz. Voor mij is dit grip op energie geworden. Deze module heb ik nu bijna klaar en wat ben ik blij en trots dat ik deze hulp het aanvaard. Afgelopen maanden waren zwaar, taai en lastig, ik moes echt door de dikke modder heen en als je dan dacht dat je eruit was viel je weer keihard terug en kon je weer je best doen om eruit te komen. Maar sinds een paar weken merk ik het verschil.


  Langzaam leer ik mijn grens te bewaken
En nee de modder is nog lang niet weg maar wordt nu wel minder dik en soms is er alleen nog troebel water (al is dat voor korte duur nog). Heb nog veel hulp nodig maar stapje voor stapje ga ik voor uit en kan ik keuzes maken en leer ik om te gaan met mijn beperking. Ik leer om te gaan met mijn overprikkelingen (licht,geluid,geur), mijn constant moe zijn, mijn hyperfocus, mijn ontremming, mijn emoties, mijn concentratie, mijn angsten, mijn beperking , mijn NAH en langzaam aan leer ik mijn grens te bewaken al gaat dat vaak zat nog keihard mis. Maar ik ben trots waar ik nu sta binnen deze maanden van keihard werken want dat is het echt, elke dag weer, elke dag dat gevecht met je zelf, dat gevecht met je oude ik en je nieuwe ik. Maar het verschil is te merken thuis, in mijn rol als partner, in mijn rol als papa al zijn het kleine veranderingen ze zijn er wel. Tegelijk het besef dat het ook nooit meer zal worden hoe het was. Maar blijf positief, blijf het proberen, want waar de ene deur dicht gaat gaat er weer een nieuwe open.

Voor mijn infract zei ik altijd Opgeven Is geen optie ( mede door ziekte zoon).
En dat blijf ik nog steeds zeggen Opgeven Is Geen Optie alleen niet meer ten kosten van.
Nu bijna 2 jaar verder weet ik en heb ik het besef dat ik er nog lang niet ben en dat ik echt nog veel modder zal tegen komen maar ik weet ook dat het goed komt niet goed maar anders goed.
Goed met mijn NAH


Deel 1 niet gelezen?
Lees hem hier

| GEDICHTEN | De kwetsbaarheid van het brein

| LOTGENOTEN | Deel 1 - Danny: Opgeven is geen optie. Alleen niet meer ten kosten van.

1

Hallo, Ik ben Danny Laponder bijna 40 jaar, woon samen met mijn lieve vriendin en samen hebben wij een zoon van 10 jaar (survivor van kinderkanker). Ook is het bijna 2 jaar geleden dat ik werd getroffen door een beroerte tijdens onze vakantie. Na een heftige periode met onze zoon ging het gelukkig allemaal weer een stuk rustiger en stabieler. 

In de zomer van 2015 gingen we voor het eerst met onze caravan camperen. Wat was dit heerlijk zeg, de rust de ruimte en het niets moet alles mag tijdens het campingleven. Ook onze zoon kwam helemaal los, vriendjes, zwemmen spelen heerlijk als je kind weer kan genieten. Tot dag 5 van de vakantie, het was 10 juli 1 dag voor mijn 38ste verjaardag.



  Ik voelde iets achter in mijn nek
Het was niet een hele zonnige dag maar toch waren we eind van de ochtend lekker naar het zwembad gegaan. En juist daar ging het mis, we waren in het water bezig met een balletje, in eens voelde ik iets achter in mijn nek. Ik dacht een spiertje net het balletje verkeerd gegooid. Kleine jongen kreeg het koud en wilde er uit ik tilde hem vlak naar dat ik iets gevoeld had op de kant en klom er hem achterna.

Toen, toen merkte ik dat er iets vreemds was. Zag alles 4 keer, en had moeite om me evenwicht en balans te houden. Met grote brede passen liep ik terug na ons ligbed. Niemand had op dat moment iets in de gaten en zelf zei ik ook niets. Na min of 10 vertelde ik tegen me meisje dat ik dubbel zag met me linkeroog. Ach, misschien een beetje zonnebrand in me oog gekomen zei ik nog en gaf het verder geen aandacht. Na 20 min was het weer weg.


  Een zonnesteek kon het niet zijn
Alleen ik ging me er niet beter door voelen werd eigenlijk alleen maar beroeder en beroeder.
Was niet echt warm dus dacht nog zonnesteek of last van warmte kan niet maar voelde me wel echt beroert. Ben op een gegeven moment samen met onze zoon terug gegaan na de caravan. De wandeling van een min of 10 ging best, moes wel paar keer balans zoeken maar ik gaf me badslippers daar de schuld van. Die lopen nooit echt lekker en normaal. Aangekomen bij de caravan was een super misselijk en lijk bleek. Ik ben direct op bed gaan liggen.

Mijn meisje was nog lekker bij het zwembad gebleven en zou later terug komen.
Op bed snel even google gecheckt wat het kon zijn, ik lees zonnesteek, evenwichtsorgaan en een herseninfarct denk nee dat laatste kan niet, zal wel door onderwater zwemmen zijn gekomen.
Na paar uurtjes kwam meisje lief weer terug bij de caravan, beetje boos op me waarom ik met die hitte binnen op bed lag.

Ze schonk een colaatje in en deze stond klaar in de voortent, helaas heb ik deze niet meer kunnen opdrinken na een paar passen werd ik niet lekker en kon nog net terug me bed op komen.
Toen ging het allemaal snel.


  Toch de dokter alarmeren
In overleg hebben we de dokter gebeld voor een afspraak want dit was wel een beetje raar.
Het mooie van een camping is dat iedereen komt helpen als er iets is. Kreeg de dokter ook nog even aan de lijn, ik had idee dat ik niet serieus werd genomen en op dat moment begon ook mijn spraak te veranderen. Niet alleen mijn spraak maar ook mijn situatie, in overleg met buurtjes is er een ambulance gebeld. Onze zoon is op zijn bmx na de poort gereden op de ambulance op te wachten en voor hun uit te fietsen. De hulp troepen waren gearriveerd. Na mijn eerste paniek reactie werd ik uit de caravan gehaald en in de ambulance gelegd. Daar werd ik na gekeken. Toen ik de monitor zag dacht ik niets aan de hand ziet er goed uit ik ga nog niet dood maar helaas toen ze aan mij vroegen waar ik vandaan kwam had mijn woonplaats in eens 26A’s.

Ik zag 2 bezorgde ambulance broeders, na kort overleg zouden we met gepaste spoed naar ziekenhuis gaan, gepaste spoed werd met alle toeters en bellen en vol gas. In de trauma kamer, na ctscan voorlopige diagnose of infarct of evenwichtsorgaan alleen daar hoorde het dronkenmanspraat niet bij.
Door na de stroke unit voor observatie. Na 2 dagen volgde de mri en yep wat gevreesd werd was waar, een herseninfarct aan mijn kleine hersenen. Cardiologisch was ik verder in orde dus oorzaak nog onbekend, dit werd later in ander ziekenhuis verder onderzocht..

Lees hier: Deel twee
van het verhaal van Danny

| GEDACHTES | Vragen we niet dag in dag uit het uiterste van onszelf? Kunnen we niet trots en tevreden zijn met iets minder?

© Lis leeft

  Bekijk je valkuilen eens vanuit een ander perspectief

We zijn allemaal bezig in het leven met de dingen die niet goed gaan of die we niet meer kunnen.
Dagelijks bezig zijn met hoe we onszelf en de dingen om ons heen kunnen verbeteren is natuurlijk hartstikke goed. Maar vragen we niet dag in dag uit het uiterste van onszelf? Kunnen we niet trots en tevreden zijn met iets minder? 

Als je een niet gekozen persoonlijke verandering hebt ondergaan, voor ons is dat hersenletsel, is het begrijpelijk dat je verlangt naar je oude ik, en wat je vroeger allemaal kon. Je richten op wat je niet kunt is het jezelf zó moeilijk maken. Het leven hoort niet moeilijk te zijn, wees tevreden met wat je kunt, bekijk je kunnen van dag tot dag, en wees dankbaar voor wat je hebt. Want zorgen over morgen, is het ontnemen van je geluk van vandaag.

→ Gedicht: Vergeet eens voor heel even de onrust

| LOTGENOTEN | Irene: ondanks mijn halfzijdige verlamming kan ik nog iets moois maken van mijn leven samen met mijn gezin

Irene, 44 jaar en is getrouwd met huub. Samen hebben ze 2 dochters, Sanne (22) en Inge (20). In 2015 kreeg ze plotseling een herseninfarct.   Zusjesdag Op 21 maart 2015 was ik bij mijn moeder op haar zusjesdag. Dat word 1 keer per jaar gevierd mijn moeder is opgegroeid in een gezin met 10 meiden. 1 keer per jaar komen ze bij elkaar en hebben dan een slaapfeest waar lekker gegeten en gedronken word. Mijn zus en ik waren er ook. Omstreeks half 10 heb ik.mijn oma die er ook was naar huis gebracht en ben daarna weer terug gegaan. Tussen 22 en 22.30 heb ik.op het balkon nog een sigaretje gerookt en toen ik naar binnen ging werd ik van de ene op de andere minuut niet lekker.Ik werd witjes (volgens mijn tantes).



Ik begon vrij snel over te geven en mijn zus zag dat mijn mond scheef ging staan. Zij heeft de huisartsen post gebeld en die hebben een ambulance gestuurd. Ik werd eerst naar ziekenhuis in Sittard gebracht, maar omdat het niet goed uitzag ben ik naar AZM Maastricht gebracht. Daar hebben ze me via de lies iets ingespoten om de bloedprop te verwijderen. Ik lag daar alleen maar kreeg wel veel mee maar kon niet goed erop reageren.

Het eerste wat ik tegen mijn man zei was: "heb je mijn werk gebeld dat ik niet kan komen vandaag?" Ik bleef vocht vasthouden tussen de hersenen en de schedel en er was zelfs sprake om mijn schedel te lichten. Dit hoefde uiteindelijk Gelukkig niet. 3 dagen daarna ben ik weer naar Sittard gebracht hier heb ik nog 9 dagen gelegen en ben toen naar adelante in Hoensbroek gebracht. 11 weken intern gelegen Waar humor op de eerste plaats kwam samen met mijn kamergenootje en mede revalidanten. Toen kreeg nog 13 weken 3 keer per week therapie.

" Opgeven is geen optie was altijd mijn motto in het revalidatie centrum. "

  De veranderingen
Ik heb er een halfzijdige verlamming aan overgehouden maar kan nu al zo'n 3.5 kilometer lopen achter elkaar en ben dat aan het uitbreiden. De grootste gevolgen sinds mijn herseninfarct zijn dat ik sneller moe ben. Ook als ik moe word ga ik langzamer praten.
Ik heb buiten mijn snel moe zijn weinig last van andere rest-verschijnselen ik kan goed onthouden en vergeet heel weinig.
Kan wel overprikkeld raken met drukte om me heen.
Een positieve verandering is voornamelijk dat ik nu altijd thuis ben. Ik heb altijd in de horeca gewerkt vooral savonds mijn man vind het nu prettig dat ik s'avonds altijd thuis kan zijn.
Geen verplichtingen meer heerlijk. Tot nu toe gaat het goed. Ik sport elke dag maandag t/m zaterdag een uurtje per dag en dat vind ik heerlijk. Zondag is voor mij rustdag dan doe ik alleen maar leuke dingen.

  Ik geniet vol op van mijn leven
Ik vind dat ik nog geluk heb gehad ondanks mijn halfzijdige verlamming
kan ik nog iets moois maken van mijn leven samen met mijn gezin!

| GEDICHTEN | Dankbaar