| OUDERSCHAP&NAH | Ongewenste kinderloosheid door NAH

© Lis leeft
Mijn kinderwens & NAH
Geschreven door: Karin Weidekamp

Zoals ik in mijn vorige stukje al schreef, was ik op het moment van het ongeluk zwanger. 
We verloren kort hierna helaas ons kindje bij 10 weken zwangerschap. 

Mijn man en ik zagen een toekomst met kinderen voor ons. 
Het eerste jaar na het ongeluk stonden we er eigenlijk niet zo bij stil dat dit beeld misschien wel zou veranderen. Als het met mij wat beter zou gaan, zouden we 'gewoon' weer opnieuw proberen om zwanger te worden.

" Op dat moment wist ik nog niet dat ik NAH had en besefte ik al helemaal niet wat voor impact dit op m'n verdere leven zou hebben. "









  De twijfel sloeg toe
Toen ik, een jaar na het ongeluk, wel ging beseffen wat NAH was en hoeveel impact dit op mij had, ging ik ook twijfelen of ik nog wel kinderen wilde. Zouden de bijkomende stress, als gevolg van het steeds weer flexibel moeten zijn, de extra prikkels, het steeds weer om moeten gaan met veranderingen, het mezelf weg moeten cijferen ( etc etc ), nog wel opwegen tegen de liefde en het geluk van een kind?

M'n man en ik spraken er samen veel over en hadden ook gesprekken hierover met m'n ambulant begeleidster. Dit waren intensieve en emotionele gesprekken, want je kunt rationeel nog zoveel lijstjes met voor- en nadelen bedenken, het moedergevoel zit er en dat stop je niet zomaar even weg. 


  In allerlei bochten wringen
Waar een wil is, is met NAH helaas niet altijd een weg... Of het wordt een hele zware weg. In ons geval zou dat zo zijn als we wel voor een kindje zouden kiezen. Dit werd ons al vrij snel duidelijk. 
Ik wil me niet in allerlei bochten moeten wringen om persé een kind op te kunnen voeden. Ik wil hierbij niet afhankelijk zijn van begeleiders bij mij thuis.. Ik wil leven naar wat kan en mogelijk is, vanuit de persoon die ik nu ben. Met NAH dus. Ook al doet het nog altijd pijn, het is wel zoals het is. 


  Boek over ongewenste kinderloosheid
Ruim 1.5 jaar na het ongeluk ben ik in contact gekomen met Carla Beukers. Zij zocht mensen die hun verhaal wilde opschrijven over hun ongewenste kinderloosheid. Deze verhalen zou zij dan verzamelen en tot een mooi boek bundelen. Het opschrijven van mijn verhaal heeft mij erg goed gedaan. En dat er ook nog een uitgever is gevonden die het boek gaat uitgeven, voelt als een groot cadeau. Zo wordt iets verdrietigs, toch iets moois... 

Mocht je interesse hebben in het boek, dan kun je kijken op de site:www.dehoopvoorbij.nl. Het boek komt in september uit, maar je kunt je bestelling eventueel al wel doorgeven. 






Geen opmerkingen:
Een reactie posten