| LIS LEEFT PERSOONLIJK 2 | Er klopte iets niet

© lisleeft

En daar gingen we..  opweg naar huis..

Met nog geen flauw idee van wat er de impact van het ongeluk was. Met het idee dat ik over twee weken wel weer helemaal de oude was. En met geen flauw benul wat er de rest van de komende jaren wel niet allemaal te wachten stond voor me..

| Weken op bed

Eenmaal thuis aangekomen ben ik strompelend in bed gekropen, met het hele fijne idee dat ik er over twee weken wel weer boven op kwam. Even doorbijten en dan pakken we het oude leventje op. Blij was ik, dat ik bij aankomst thuis meteen mijn lieve moeder en vriend klaar had staan, die mij hielpen waar nodig was, en verzorgde me tot in de puntjes, en die dat sinds de dag van vandaag dat nog altijd doen. Hoe dankbaar ik ze daar voor ben, besef ik me nog elke dag weer. Want als er iets belangrijk is na zo'n traumatische gebeurtenis is dat je naasten er voor je zijn, en je allergrootste steun worden.

Na twee weken op bed doorgebracht te hebben kwam ik al tot het besef dat dit niet was zoals "afgesproken". 

Ik voelde me nog steeds hondsberoerd, kon niet op me benen staan, kon geen licht verdragen en lag nog steeds elke dag in bed. "Het duurt bij de een net even langer dan bij de ander, dat verschilt nog wel eens"  Goed, we geven het een kans. Even afwachten en dan komt het vast goed. School op de hoogte, want ja ik was net in mijn tweede jaar begonnen, dus miste meteen onwijs veel. 

|| Ik was een schim van mezelf

Nu ik zo na denk, heb ik deze weken eigenlijk heel vaag meegemaakt. Ik was er, maar toch ook weer niet. Ik was een schim van mezelf, lag lusteloos in bed, voelde me totaal niet oké en zag er verschrikkelijk uit. Want dat was ook nog een punt, ik was 17, wilde er op mijn best uit zien, en daar kon ik geen twee mega gapende wonden op mijn voorhoofd bij hebben.

Ik zag er vermomd uit, mijn ogen en voorhoofd waren ontzettend opgezwollen, 

ik kreeg mijn ogen amper open, ik zag bont en blauw 

en had twee onwijs grote korsten van de wonden op mijn voorhoofd. 

De dokter vertelde mij omdat ze de wonden geplakt hadden het in het begin wat blauw zou zien.
Nu merkte ik inderdaad op toen uiteindelijk de korstjes er af vielen, ik een blauwe streep zag. 

Ik vond het vréselijk, maar het zou weg gaan. Dus Lis kop op niet druk om maken. 

Ik mag achteraf gezien nog blij zijn met hoe het nu geheeld is. 1 litteken is bijna niet meer te zien, en ja helaas is de blauwe streep door mijn wenkbrauw nog altijd zichtbaar. Toch ook weer zo'n dingetje dat je er elke dag keer op keer opnieuw mee geconfronteerd word.

In het begin kon ik dit echt niet hebben, het moest weg. Ik was mislukt en zag er niet uit.
Gelukkig kan ik nu zeggen, dat ik me neem zoals ik ben, ik accepteer dat ik met een blauw litteken door het leven ga, en dat ik blij mag zijn dat ik het ongeluk überhaupt heb overleeft.

||| Er klopte iets niet 

Na 4 maanden plat op bed gelegen te hebben, werden we met de harde waarheid geconfronteerd. Ik was nog steeds niet wie ik ooit geweest was, mijn hoofd werkte nog steeds niet mee en naar school gaan kon ik echt niet aan. Ik zat thuis, lag veel op bed, liep hele kleine rondjes met mijn moeder aan mij zij, en that's it. Vréselijk, hoe stil en eenzaam ik me soms gevoeld heb. Mijn moeder is er dag in dag uit voor mij geweest, at samen met me op bed, hielp me met douchen, en zorgde er voor dat ik niet telkens alleen tussen vier muren lag. 

Vandaar dat ik het misschien nu benauwd krijg in kleine ruimtes,

het lang stil moeten zitten, ik me snel nutteloos voel bij een dagje niks doen,

of het lang in bed blijven liggen en kunnen uitslapen.. 

Ik bedank, krijg er de kriebels van. 

Na maanden rust, hebben we opnieuw aan de bel getrokken. Dit klopte niet, er moést iets zijn, een hersenschudding die na 4 maanden nog geen verbetering maakte is bijna onmogelijk. Een paar maanden later, was ik nog steeds niet gerustgesteld. Na een nieuwe hersenscan, en wat gesprekken zijn ze tot de conclusie gekomen dat het geen hersenschudding maar een hersenkneuzing was. En dat de klap toch wel degelijk erger was dan dat we in eerste instantie dachten. Omdat ik aangaf dat ik aardig veel klachten had en ik me niet mijzelf voelde, kreeg ik een npo - neuro psychologisch onderzoek.

 En ja hoor.. wat denk je?
" Ja mevrouw, wij zien dat u niet meer op dezelfde hoogte functioneert als andere mensen van uw leeftijd " 

Fuck, oké. Mijn gezonde brein, waar je nooit bij stil staat wat voor bijzonder en onwijs ingewikkeld ding het eigenlijk is, zijn dus wel degelijk zo hard geraakt dat ze niet meer gezond zijn. Beschadigd, verpest. Hoé in vredesnaam moet ik hier de rest van mijn leven mee omgaan?

|||| Aangetast

Mijn korte termijngeheugen is aangetast, mijn filter is kapot, ik kan niet tegen veel prikkels,

ik ben overgevoelig geworden voor veel licht en geluid.
Mijn emoties schieten alle kanten op, ik heb geen tijdbesef meer en vind plannen onwijs lastig. Ik ben blijvend vermoeid, en omgaan met onverwachte dingen en veranderingen vind ik verschrikkelijk.
Ik ben niet meer mijzelf, veel karaktereigenschappen zijn onwijs versterkt, zeg maar overal té voor. Té perfectionistisch, té controlfreak, té angstig .. en ga zo maar door. 

En dat allemaal door maar één klap, één verdomde klap die je hele leven voorgoed over hoop gooit. een klap die voorgoed schade heeft aangericht aan het kwetsbaarste,interessantste en ingewikkeldste bezit van ons lichaam. Ons brein.

En toen begon het hele traject.. Het traject waarbij het besef zou komen dat écht werkelijk mijn oude leven nooit meer terug zou komen, ik niet meer alles zou kunnen doen wat ik wilde en ik een heel nieuw leven moest gaan schetsen.

Benieuwd de andere delen?

je leest ze hier:

deel 1 - De dag waarop alles anders werd

deel 2 - Er klopte iets niet

deel 3 - Het besef

deel 4 - Dit kan zo niet verder