| LIS LEEFT PERSOONLIJK 5 | De bevestiging


© Lis leeft


Dood eng, en met mijn gevoel van falen belde wij de instantie op..

Jezelf verantwoorden
Na wat aanvragen en brieven verder, kreeg ik een telefoontje. Mijn rapport was bekeken en ik mocht op gesprek komen. Zo gezegd zo gedaan, dóód eng. Ik moet mezelf verantwoorden, mij uitspreken over hoe ik me voel. Wat ik allemaal niet meer kan. Dit deed ik nooit. Het voelde zo vreemd, en ook zo pijnlijk tegelijk. Om zelf te moeten vertellen wat je niet meer kan, 
en het zo zwart op wit vastgelegd word. Onwijs confronterend.

| Zo zwart op wit, zo confronterend, maar toch de kei harde waarheid. 


Op zulke momenten doet het toch altijd even zeer om weer tot het besef te komen dat je nooit meer zal worden wie je ooit was..

Conclusie
Een paar weken later lag er een brief op de mat, en kreeg ik een telefoontje met de conclusie. 
Ik was arbeidsongeschikt, 80 tot 100% afgekeurd en zou in het gewone leven niet deel kunnen nemen aan de arbeid. Aan de ene kant een opluchting, iets wat bevestigd dat je niet gek bent en dat je het echt niet kan, de rust heb om niet meer te denken aan een 40-urige baan wat ik niet aan kon. Maar aan de andere kant zó pijnlijk. Wéér het besef, en de harde klap dat ik niet meer de oude zal worden, en niet meer ben zoals ik gehoopt had te zijn.

Want zeg nou eens eerlijk, je leven begint net. 
Je bent begin 20, de wereld ligt aan je voeten en word zo aan een ruk onder je vandaan getrokken. Wie wilt dat, dat je nu al arbeidsongeschikt raakt en je niet meer mee kan doen aan waar iedereen aan mee doet? Je niet betrokken bent bij de normale gang van zaken, en je niet meer op sociaal vlak je bij kan benen aan waar iedereen nu staat. Néé, dat wilt niemand!

Maar alsnog, onwijs fijn dat ik nu een rustpunt heb, en mij daar niet meer druk om hoef te maken.
Ik kon me focussen op mijzelf, me restverschijnselen en mijn nieuwe leven. Waarbij ik nooit had gedacht dat het zo’n intense reis zou worden. Maar wat nu? thuis zitten doe ik écht niet, ik was op een gegeven moment niet meer nodig bij de bijbaan, dus zat ik thuis. Nee, thuis zitten is geen optie. Ik moest doorzoeken, bekijken wat de mogelijkheden zijn. 

Wie goed doet, goed ontmoet
Vrijwilligerswerk! Mijn motto is altijd al geweest: wie goed doet, goed ontmoet. 
En hoe kan je dat beter uiten dan bij vrijwilligerswerk. Dit had ik dan ook in rap tempo gevonden. 
Spannend om weer mijn grenzen en beperkingen te moeten benoemen, maar zó begripvol dat ze waren! Ik had weer wat ritme in mijn week, deed vrijwilligerswerk, en voelde me weer iets meer nuttig in deze wereld. Ik kreeg een voldaan gevoel en had weer wat structuur in mijn leventje. 

Maar thuis ging het niet. Hoe graag ik het ook wilde. Extra hulp of tips over hersenletsel hebben wij niet gekregen, geen idee wat het nou eigenlijk allemaal inhield. Basisdingen waren er verteld, maar dat er zoveel achter het hersenletsel verscholen zat had ik nooit geweten. 

Dus ging ik zelf op zoektocht .. En wat internet dan allemaal wel niet voor je kan betekenen..



deel 1
 - De dag waarop alles anders werd
deel 2 - Er klopte iets niet
deel 3 - Het besef
deel 4 - Dit kan zo niet verder
3 opmerkingen:
  1. Ik heb die zoektocht ook gedaan. Alleen deed ik mij mooier voor dan het was. Aan de buitenkant is niets te zien toch en ik wilde zo graag werken. Er waren veranderingen op komst in mijn werk waar ik de klant nog meer kon bieden. Zo leuk om dat waar je voor strijd werkelijkheid wordt. Ik werd voor 43% afgekeurd en kon 20 uur terug in mijn oude werk. Wel met veel aanpassingen. Dit heb ik 2 jaar volgehouden en toen....totall loss en heel depressief.

    Ik was blijkt nu elke dag flink over mijn grens gegaan. Een dag bestond uit opstaan, werken, slapen. Er was geen ruimte meer voor ontspanning. Zelfs niet op mijn vrije dag. Met allerlei aanpassingen en veel begrip van de werkgever terug naar 12 uur. Ook dat mocht niet baten. Zit nu alweer een jaar thuis en de herkeuring is aangevraagd. Maar ook dat loopt niet soepel. De beslissing is overgedragen van Tilburg naar Venlo en ook uitgesteld. Ik heb nu bij mijn begeleiding neergelegd. Ik trek die kar niet.

    Het afgelopen jaar is gebleken dat ik ook nog eens ptss heb ontwikkeld en dat ik een erfelijke bipolaire stoornis (manisch depressief) heb. De neurologe heeft mij verteld dat deze 2 juist nu goed naar voren komen omdat het hersenletsel ook in het gebied zit waar de emoties gereguleerd worden. Haar boodschap was dat ik er rekening mee moest houden dat ik regelmatig last zal krijgen somberheid tot depressie. Gelukkig heb i keen goede psycholoog en psychiater die ook de materie NAH kennen.

    Hopelijk gunt het UWV ook mij mijn rust. Ik mag namelijk geen stress en druk oplopen. De NAH heeft niet alleen de emoties aangetast maar ook de informatieverwerking van het korte geheugen.

    Ik vindt je verhalen prachtig om te lezen omdat het zo goed geschreven en verwoord is. Bedankt. Ik heb er echt wat aan.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Beppie, wat een heftig verhaal zeg! Wat mooi dat je ondanks alles toch nog positief in het leven staat en dat er de juiste begeleiding voor je is. Ik vind het heel fijn om te horen dat je wat aan de verhalen op dit platform heb. Doet me heel veel! Liefs

      Verwijderen
  2. Nu, in 1970 kreeg ik door een ongeval een schedelbasisfractuur, ik heb 4 dagen in coma gelegen en na 14 weken zei ik tegen de controlerend geneesheer dat ik weer ging werken, het zij opgemerkt dat ik van NIEMAND, uit uitgezonderd mijn vrouw, ondersteuning kreeg, hij zei;: tegen jou kan ik dit wel vertellen, met wat jij hebt krijg ik jou nooit meer aan het werk, ik was toen Chef Technische Dienst bij een aannemer in Amsterdam, ik woon in 's-Hertogenbosch, dus elke dag op en neer, maar z=de arts zei: ik zie jou over veertien daggen wel weer terug, en zo geschiedde, een half jaar later ging het bedrijf failliet, mijn vrouw zei: je hebt toen niet uitgerust, rust nu maar even uit, bij een ander bedrijf gaan werken, ik maakte dagen van 10 uur en langer, dit bedrijf hief zichzelf op, ... en zo verder na 2008 heb ik 5 Tia's gehad, te weten: eerste afasieprobleem, dit had ik leren onderkennen na die schedelbasisfractuur, tweede en derde: linkerarm verlamd, vierde: lichte verlamming aan mijn linkerbeen en de vijfde kwam toen ik een hartritmeaanval kreeg toen trok mijn mond scheef en kon ik niet normaal praten, toen ik weer bij mijn positieve kwam was alles weer goe, na mijn derde Tia heb ik een CT-Scan, een MRI-Scan en EEG onderzoek gehad,toen zag men dat ik bij de schedelbasisfractuur 5 fractuurtjes had opgelopen, verder toen ik aan staar behandeld ben zag men toen ook pas dat mijn linkeroogkas gebroken was....

    BeantwoordenVerwijderen