| LIS LEEFT PERSOONLIJK 1 | De dag waarop alles anders werd

© lisleeft


Zoals jullie weten noemen ze mij Lis, ik ben 23 jaar en vol op in de bloei van mijn leven.
Ik kan intens genieten van de kleine dingen, van de zon die schijnt, de vogels die fluiten, de bloemen die in bloei staan en een lief gebaar van een vriendin. Ik heb al 7 jaar een onwijs lieve vriend waar ik intens gelukkig mee ben. En sinds 2 jaar een nieuw familie lid, onze kleine harige bol Ziggy. Buiten mijn twee steun en toeverlaten heb ik een onwijs lieve familie waar ik altijd op terug kan vallen, en mijn aller-aller liefste moeder, die zo wel mijn mede-geheugen is, mijn allerliefste hulp en mijn alles.

Voor mijn hersenletsel deed ik een opleiding Grafisch vormgeven waar ik intens van genoot, ben altijd al creatief geweest op veel vlakken, en kon in deze opleiding helemaal los gaan. Eigenlijk ben ik een beetje een alles doener, vind alles leuk, en heb de mazzel dat als ik ergens aan begin het mij meestal ook lukt. ( Yes heb ik van mijn papa, Thanks dad! ). 


| Laten we eens beginnen bij het begin. 

Ik was 17, en had een normale schooldag zoals vele anderen, ik maakte mij klaar om de reis naar school weer te maken. Ik reed scooter, dat was mijn makkelijkste buddy, weg met al die drukte in de trein en vertragingen, ik race lekker op mn scootertje in de rust naar school. Zo gezegd zo gedaan ging ik vandaag ook weer op stap. 

Het was regenachtig, stormig en nog pikkedonker buiten. Geen lekker weer om met je scooter weg te gaan, maar wat moet dat moet. Regenpak aan en gaan.. En dan heb je nog zo'n leuk windscherm voor op je scooter. Heel handig denk je! Nou een dikke afrader, dat ze daar nog geen ruitenwissers voor uitgevonden hebben vind ik nog steeds vreemd. 

Ik was nog geen 10 minuten van huis en het was al raak. Zwart, het was zwart voor mijn ogen. 
Ik weet nog dat ik opstond en even niet meer wist wat er was gebeurd. En na een paar seconde kwam het besef. Hoe komt mijn helm opeens los in mijn hand?


 Ik ben gevallen, shit. Een bebloed hoofd, kapotte scooter,
en een helm die in mijn handen zat. Geen goede zaak.
Hoe kon ik nou gevallen zijn? 



Werklui waren bezig aan de weg, en hebben alle troep achtergelaten midden op de weg. En wat lag daar? Een betonblok midden op de weg. Zwart asfalt, nat donker beton, een windscherm die helemaal vol met regen zat en pikke donker maakte de combinatie dat ik met 50 km per uur gelanceerd ben van mijn scooter met mijn hoofd recht op het asfalt. 

Nu denk je, maar je had toch een helm op? 
Ik krijg het weer voor elkaar om met mijn voorhoofd op het asfalt te vallen 
en mijn helm was af toen ik wakker werd, dat is en blijft een raadsel hoe dat is gekomen.


|| Ik was in shock. 

In dikke paniek belde ik mijn moeder, maar wat kon die doen? die had geen auto en zat machteloos thuis, kreeg amper te horen wat ik zei en ze verstond er niks van wat er was gebeurd. Ik weet nog dat er een busje met polen stopte en mij wilde helpen alleen die spraken geen Nederlands. Communiceren ging dus niet. Ik was gelukkig nog "helder genoeg" om dat te weigeren. Maar ik stond op een dijk, 's morgens vroeg, niemand die er was alleen. Niet helder genoeg om de ambulance of politie te bellen. Er reed toevallig nog een auto langs, ik roepen, mevrouw stopt.. En nee echt behulpzaam was ze niet, maar goed hé stap in. Ze mopperde nog toen ik bij haar in de auto zat "Ja nu kom ik nog te laat op mijn werk ook". 


 Thanks mevrouw, bedankt als je een
meisje in paniek ziet,
 onder het bloed
met een open gapend voorhoofd,
dat u zo behulpzaam bent.
Voelde me echt dankbaar.
 



Ik was gezegend dat mijn oma dicht bij woonde, dus werd daar naar toe gebracht. Mevrouw dacht ook niet aan 112 bellen of dat ze mij voor het huis af zette, nee hoor ik kon nog een stuk lopen ook. Want anders ging dat helemaal niet met haar werk. *zucht*

Strompelend ben ik naar mijn oma toe gelopen, gedesoriënteerd en mega duizelig bereikte ik de voortuin, ik stapte wat in het rond en viel nog op de grond omdat mijn hoofd het niet aan kon. Eenmaal binnen zijn mijn oma en ik meteen de auto in gesprongen en heeft mij uiteindelijk naar het ziekenhuis gebracht. In de auto meldde ik nog dat ze echt moest opschieten of ik ging knock-out.



||| Mijn hoofd tolde alle kanten op. 

Aangekomen bij de spoed eisende hulp moesten we nog doodleuk even in de wachtkamer zitten tot dat er plek was. Ik weet nog dat ik op de stoel zat en dacht  " Oké Lis rustig ademen. Adem in, adem uit " Ik heb het nog geen 5 minuten volgehouden of ik schreeuwde dat ik flauw ging vallen. 


| De zwarte vlekken werden als maar erger en ik tolde alle kanten op. 


Gelukkig was er een bed vrij en kon ik alvast gaan liggen. Weet u zeker dat u u helm op had mevrouw? is er wel 10 keer aan mij gevraagd. Ja meneer ik had hem echt op. Aan de verwondingen te zien konden de artsen het maar moeilijk geloven.

En daar lig je dan, compleet in shock. 
Met een lieve papa aan je zij, met twee gapende wonden op mijn voorhoofd zo diep dat je helemaal naar binnen kon kijken.. Ik vroeg nog aan papa " Is het erg pap? " Waarop hij antwoorde met mega grote ogen " Neehoor lieverd, valt hardstikke mee ".

Na een ochtend vol met onderzoeken en het plakken van mijn wonden mocht ik weer naar huis. Geen bloedingen te zien, dus het zal wel een hersenschudding zijn. Even twee weken plat mevrouw en dan moet het wel weer beter gaan. Als het gaat mag u nu rustig weer naar huis.

En daar gingen we..  opweg naar huis..
Met nog geen flauw idee van wat er de impact van het ongeluk was. Met het idee dat ik over twee weken wel weer helemaal de oude was.  En met geen flauw benul wat er de rest van de komende jaren wel niet allemaal te wachten stond voor me..



Benieuwd de andere delen?
je leest ze hier:

deel 1 - De dag waarop alles anders werd

deel 2 - Er klopte iets niet
deel 3 - Het besef
deel 4 - Dit kan zo niet verder
9 opmerkingen:
  1. Wow... wat heftig! Dapper dat je dit deelt lieve Lis! Xxx Marjolijn

    BeantwoordenVerwijderen
  2. goh lis wat er toch allemaal gebeurd vreselijk ik wens je heel veel sterkte en moed bij je genezing





    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heftig! Wel beetje apart dat je er vanuit ging dat het 'busje met polen' kwaad in de zin zou hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Zeker niet! Ik ben totaal niet zo ingesteld, maar ze spraken geen nederlands. Dus daarmee communiceren was niet echt een goede optie..

      Verwijderen
    2. Heb het voor de duidelijkheid even aangepast :)

      Verwijderen
  4. Jeetje ook heftig.
    Ik herken veel in jou verhaal
    3 maanden geleden van het paard gevallen 20 buiten bewust zijn geweest en de 1e maand ben ik helemaal kwijt.
    Ze zijn nu in het sint maarten kliniek bezig met onderzoeken heb ook maar 1 scan gehad op de dag van het ongeluk.
    Ik hoop dat het beter word
    En jij ook heel veel sterkte

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi,
    Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Met de scooter 's avonds laat onderuit gegaan. Door een tramspoor sloeg het stuur uit mijn handen, en dook ik voorover over mijn stuur heen. 5? minuten knock-out geweest en goed misselijk. De vriend die bij mij achterop zat zag lijkbleek en was in paniek. Die dacht dat ik dood was omdat ik zolang stil op mijn buik bleef liggen. Omstanders die naderhand langs kwamen hadden de ambulance gebeld.

    Het ergste aan dit is dat het ambulance personeel vond dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik mocht op de vloer zitten want anders zou het bed vuil worden van het bloed, want die had ie net schoongemaakt, zei die. Dat ik misselijk was kwam volgens hun door de drank want het was vrijdag avond laat. Ik had verdorie niks gedronken en was naar de bioscoop geweest. Ik kreeg ook nog te horen dat ik zelf naar het ziekenhuis moest komen en dat een ambulance rit overbodig was. Die vrienden (wat geen vrienden waren maar omstanders) van me hadden me naar het ziekhuis moeten brengen werd er gezegd. Toen de ambulance eraan kwam zat ik rechtop waardoor de verpleger dacht dat het wel mee viel. Dat ik rechtop ging zitten was omdat 1 omstander tegen me zei dat ik wakker moest blijven, want ik zakte steeds weg en kreeg vreselijke slaap. Daarom ben ik rechtop gaan zitten) Dus ik kreeg ook nog een flinke rekening van de ambulance. Hoe ik zelf naar het ziekenhuis had moeten komen is mij een raadsel, want nadat ik bij kwam, kon amper op mijn benen staan. Kortom, ze hadden de situatie totaal verkeerd ingeschat. Achteraf is het dus nog meegevallen wat ik aan chr. symptomen heb overgehouden van die valpartij. Ik heb nu 15j later, nog steeds dat ik vergeetachtig en chaotisch ben, en ik heb er een flink litteken op mijn hoofd aan over gehouden, maar dat is het wel geloof ik.

    BeantwoordenVerwijderen